Bekâra karı boşamak kolay, derler bizim buralarda... Bu sözün değerini çok iyi anlamaya başladık bu son günlerde. Başsızlık mı desek, salaklık mı desek bilemedik.
Herkes kendi havasının derdinde. Orkestra çalıyor, ama herkes farklı bir hava tutturmuş anlayan yok. Müzik aletleri çalıyor, ama oynayan yok. Herkes kendi havasında yani.
Demiri demirle dövmüşler, insanı da insanla, hem de baltada olduğu gibi ağacın kendinden olan sapıyla. Yapılanları anlamak için doğru bakmak, doğru düşünmek ve karar vermek gerekiyor, ama canım Batı Trakya'mdan bu maalesef çok uzak bir ayrıntı. Bizler algı operasyonlarının mahkumu olmaya devam ederken azınlığımızın kuyusunu kazanlar yol alıyor. Kendi aramızdaki kavgalar hep aynı yerde saymaya bizi mecbur ederken karşıdan alkış tutanlar yine bizler oluyoruz. Çok yazık. Karşımızdakiler ise sadece bakıyor ve gerektiğinde hançeri yine içimizden birileri ile bizlere saplıyor.
Öyle alıştırıldık ki entrikaya, bizleri beyaz ekranda film gibi izleseler CIA veya Mossad ajanı sanacaklar. Bir avuç insan, bin çeşit oyun. Kim sorarsa herkes azınlık hakları peşinde, herkes toplumun iyiliği için çalışıyor. Yerlerse tabii.
Yıllardır takip ediyorum azınlıkta olan biteni. İnsanları, dostları düşmanları. Türkiye’den bir sürü dostları varmış gibi gösterenlerden tutun da, aşırı milliyetçi takılanlara kadar bir sürü insan sosyal medyada boy gösteriyor. Yazıp çizdikleri ile, yaptıkları yorumlar ile bu azınlığa çok şeyler kattıklarını sanıyorlar. Halbuki bunlardan bir çoğu tek bir yerden gelen emirle hemen isyan bayrağını açabiliyorlar, sonra sil baştan yine kendilerini ispat etmeye çalışmalar.
Arkadaşlar, artık aklımızı başımıza toplama zamanı gelmedi mi sizce? Hep birilerini aşağılayıp başkalarını yukarılara çıkarmaya çalışanlar sizce ne kadar dürüstler? Her şeye burnunu sokup, sadece sosyal medya hesaplarında azınlığın yanında olan kişiler neden tüm etkinliklerde değil de sadece bazılarında boy gösteriyor? Her salataya maydanoz olanlar neden sadece masa başlarında kendilerini göstermeye çalışıyorlar? Ve yine neden her defasında sadece kendilerinin dışlandıkları veya haksızlığa uğradıkları kanaatindeler? Yoksa amaç ve hedef farklı mı? Bu insanlar Azınlık üzerinde oynanmaya çalışılan oyunları mı görmek istemiyor, yoksa hakikaten gözlerine perde mi indirmişler? Atlara arkalarını ve yanlarını görmemek için takılan at gözlüğü bunlara önlerini görmemek için takılmış sanki.
Azınlığın 100 yıllık tarihine bir bakın. Ardından iki devlet arasındaki politikalardan bu azınlığın nelere maruz kaldığını bir araştırın. Binlerce insanın uğradığı haksızlıklara bir bakın ve tüm bunların yapılmasında emeği geçen yine bizim insanlarımızı bir keşfedin. Aramızdan bazılarını dünyevi menfaatlerle aldatıp kendi insanıyla kırdıran entrikalara bir bakın. Hangi devlet ne için bizleri birbirimize sokuyor, daha çok bu hangi devletin işine geliyor? Nitekim sonuçta gerçek cevabı herkes biliyor ama buna rağmen bu kişiler yine azınlık içindeki insanları hedef alıyor. Yazık, çok yazık. Küçük düşünen, böyle küçük şeylerle meşgul olur, enerjisini eline bir saplı şeker versinler diye harcar ve sonunda elinde bir bakar ki sadece sap kalmış. İşte böyle sap gibi bırakırlar insanı yol üstünde bir gün, kendinden olmayanlar, senin kanını taşımayanlar.
Ekran GAME OVER yazdığında artık onlar için bitmişsindir. Ne yapacaklar içi boş çuvalı? Onun için ilk kendinle, sonra etrafındaki insanlarla dürüst olacaksın, madem bir son kullanım tarihin var o zaman dikkat edeceksin o tarih gelmeden aklın başına gelecek ki, gemi su almadan sadece kendin için değil tüm bu toplum için tehlikeleri anlayacak ve paylaşacaksın. Sen her yerde bir çıkarın var diye haksızlıkları bilinçli şekilde farklı anlatarak algı operasyonu yapacağına, inandıklarının peşinde koşup onlarla kendini sınayacak ve güven kazanacaksın. İş işten geçince bu azınlık sana neden güvensin ki? Bir gün partizan, bir gün milliyetçi, bir diğer gün azınlığın kuyusunu kazanlarla birlikte iş tutuyorsan o zaman bu topluma senin faydan sadece sosyal medya aracılığı ile yazdıklarında kalır. Ona da fayda denirse tabii... Er meydanına indiğinde oyunlar değişir, zarlar farklı atılır, kurtlar farklı, tilkiler ve çakallar farklı taktiklerle oyununu oynar. Önemli olan o oyunu önceden görüp önlemini almaktır, ama maalesef bu çeşit insanlar bunları er meydanında oynamayı sevmezler çünkü orada beğeni yok, hayranı yok, yorum yapan yok sadece kendilerine göre düşman var...
Hadi bakalım herkes er meydanına. Uzakta olanlar da, sosyal medyada yakınımızda görünüp de yine uzağımızda kalanlar, mesafe önemli değil, önemli olan sahada olabilmek. Çünkü sadece o zaman birbirimizi anlayacağız...
Örnekleri daha sonraki yazılarımıza bırakalım. Bizler şimdilik Meriç’ten Karasu’ya burada yaşayan herkes için neler yapabiliriz onu tartışalım. Pirenin deneyindeki gibi algı operasyonlarına yenik düşmeyelim. Madem ki farklı gösterip farklı vuruyorlar o zaman o taktikleri bizde öğrenelim. Stratejenin hayatımızdaki önemini anlayalım...
Pireyi bir kaba koymuşlar kabı da ısıtmaya başlamışlar. Hayvan doğal olarak zıplamaya başlamış. Ama bunlar boş durur mu, kabın üstünü de bir cam parçasıyla kapatmışlar. Hayvan zıpladıkça cama vuruyor ve doğal olarak canı yanıyor, aşağı düşüyor bu sefer de hakikaten yanıp tutuşuyor. En azından yukarıya zıpladığımda canım acımasın diyerekten daha az zıplayıp cama vurmamaya başlıyor. Tam ölçüyü bulmuşken camı kaldırıyorlar yani isterse kurtulabilir ama her ne hikmetse bizim pire hala camın eskiden bulunduğu ölçüye kadar zıplıyor. Ve ne yazık ki hala zıplamaya devam ediyor, ölçüden milimetre kaymıyor. Alışkanlık işte ne yapacaksın...
E peki biz ne yapacağız? Çok basit. Senelerdir bu entrikalarla azınlığı bölmeye çalışan patronların uşakları olan bu kişileri muhatap almayacağız...
