Varlık âleminde insana bahşedilmiş en büyük nimet dua olsa gerek. Varlığımızın eğriyi düzeltemediği, sözün artık itibar görmediği, merhametin acz kabul edildiği, mazlumun zulme uğradığı, acziyetimizin ayyuka çıktığı bir demde kime sığınmak gerekir ki; sesimize ses, derdimize derman, aşkımıza maşuk olsun...!
İşte bu demde kulun sığınacağı yegane kapıdır dua. Acziyetimizi, derdimizi, takat getirip elde edemeyeceğimizi isteyebileceğimiz, varlığından şüphe duymadığımız Allah'a giden yoldur dua. Duadan beri dil, nasıl itibar bula. Ondan yoksun kalp, nasıl mutmain ola. Ona sarılmayan beden ve ruh acziyetinden nasıl kurtula...
Evet, bu fâni dünyada bizleri huzura erdiren; zorluklar karşısında direncimizi artıran; ümitlerimizi ve istikbale dair ideallerimizi diri tutan en büyük bir nimetin adıdır “dua”.
Dua, yüce Rabbimizin eşrefi mahlûkata bahşettiği bir rahmet ve bereket kapısıdır. Dua, Allah’a iman ve teslimiyetimizin, kulluk bilincimizin bir ifadesidir. Bizleri bir an olsun terk etmeyen, yalnız bırakmayan bir Rabbimiz olduğu şuurunun tezahürüdür. Hamd ve şükür ile Allah’ın yüceliği karşısında acizliğimizin itirafıdır dua.
Varlığımızın çıkmaz sokaklara daldığı, aşılmaz duvarlarla çevrildiği, yolların tükendiğini, kapıların kapandığını zannettiğimiz bir anda kulun samimiyet ve teslimiyetle sığındığı bir limandır dua. Yaratıcısına iman etmiş bir yüreğin, bedenin bütün acziyetini dile getirerek meramını anlattığı kapıdır dua. Samimi bir duanın esareti, gücü ve sırrı kaplar ruh âlemini. Aşılmaz dağlar aşılır, bir çelik misali örülmüş kaleler fethedilir, seferde olana zafer hak olur duayla...
Bizler dua ederken neye muhtaç olduğumuzu, sınırlarımızı, maddi ve manevi imkânlarımızı fark ederiz. Haddimizin ve takatimizin, yaratılış gayemizin, sorumluluklarımızın farkında olduğumuzu dile getiririz. Kendimizi biliriz, Rabbimizi biliriz. “Resûlüm! De ki: Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin?” (Furkân Suresi25/77.) âyetinde belirtildiği gibi kul Rabbinin katında ancak duasıyla değer bulur. Dua, Allah'ın yüceliğine sığınmak ve koruması altına girmektir.
İnsan, hayatı boyunca üstesinden gelemeyeceği birçok şeyle karşılaşır; öfke, keder, sıkıntı, korku, âcizlik, yalnızlık ve ümitsizlik gibi hâller yaşar. Özellikle zorlandığı zamanlarda Allah'a dua etme ihtiyacı hisseder. Zira Yüce Allah'ın duayı kabul edeceği ümidi, dua edenin üzüntü ve kederini hafifletir; ona dayanma gücü ve sabır verir. Dolayısıyla insan sıkıntılı durumlarda Rabbine yönelmeli ve O'na dua etmelidir.
Dualarımızla Allah’ın emrine ve kararına razı olduğumuzu dile getiririz. Esasen bütün ibadetlerimiz, O’nun rızasını murat ederek yakarmaktır. Biliriz ki; bütün ibadetlere ruh ve anlam katan duadır. İbadet, yani kul olma bilinci, duayla tamamlanır. Bu yüzdendir ki; Peygamberimiz (s.a.s), “Dua, ibadetin özüdür.” (Tirmizî, Deavât, 1.) buyurmuştur.
Dua, tembel, sorumsuz, şuursuz, cesaretsiz bir insanın boynunu büküp de yalvarmasının adı değildir. Bilakis dua, azmin, gayretin, halis niyetin adıdır. Dua, sadece dil ile ifade edilen kalıp cümlelerden ibaret değildir. Tefekkür, aklın duasıdır. Aşk ve merhamet, kalbin duasıdır. İstiğfar ise sadece dilin duasıdır. Akıl ve kalp duaya durmadan dilin duası fayda etmez. Nitekim Peygamberimiz (s.a.s), “Allah’a, kabul edileceğine gerçekten inanarak dua ediniz. Biliniz ki Allah, ciddiyetten uzak ve umursamaz bir kalp ile yapılan duaları kabul etmez.” buyurmuştur. (Tirmizî, Deavât, 65.)
Dua, yüce değerlere talip olmaktır. Peygamberimizin bizlere öğrettiği dualarda sadece maddi ihtiyaçları istemek yoktur. Bilakis O’nun dualarında ahlak ve erdemi, insanı yücelten faziletleri istemek vardır. O’nun duaları, toplumda sevgi, saygı, muhabbet, merhamet, adalet ve huzurun teminine yöneliktir. O’nun duaları alçaklıktan, zillet içerisinde ve başkasına muhtaç olarak yaşamaktan; ahlaksızlıktan korunma isteğidir.
Yüce Rabbimiz, bizleri duanın bereketinden ve gücünden mahrum bırakmasın. Bizleri duaları kabul olunan kullarından kılsın.
